Rome 3

31 augustus 2019 - Pfunds, Oostenrijk

De tentjes zijn snel opgezet in Utting am Ammersee en na een HHL (heerlijke halve liter weizen) ga ik eerst even zwemmen in de Ammersee, heerlijk koud, maar wel een stenenstrand. ‘s Nachts trekken flinke onweers- en regenbuien over de camping, maar als we opstaan en de spullen inpakken is het  droog. Maar de regen hangt in de lucht en als we wegfietsen regent het flink. Toch maar doorgefietst, want we hebben een forse afstand voor de boeg, 86 km richting Garmisch Partenkirchen. Na anderhalf uur wordt het droog en wij drogen weer op in de wind en de zon die af en toe doorkomt. Na koffie en een stempel in Weilheim, zetten we er goed de gang in en tegen vijven rijden we Garmisch Partenkirchen binnen. Van grote afstand zien we de skischans liggen, maar we bedwingen onze nieuwsgierigheid en rijden door het centrum naar Grainau voor een camping. Het is onrustig en ik slaap slecht en da’s vervelend, want de volgende dag is er een met veel klimwerk.

De andere morgen gaan we bijtijds op, pakken onze natte spullen in (is het niet van de regen, dan wel van de dauw en de condens) en fietsen weg. Terug naar Garmisch en eerst langs de schans. Je weet wel, die van het skispringen op nieuwjaarsdag, na het nieuwjaarsconcert op de tv. Het is een indrukwekkend gevaarte, maaar ik zou er nooit vanaf durven! Na wat foto’s bij de schans begint het betere klimwerk met 3 km van 5 à 6 procent. Qua hoogte is dat wel te doen, maar 3 km aan één stuk is wel veel van het goede. Daarna nog wat kortere klimmetjes van 10 procent, 2 km met 8 procent en aan het eind nog 1,5 km van 9 procent naar de Buchener Höhe (1256 m). Ik lig op apegapen, maar dat is gelukkig snel over.

De film ‘Les petites fugues’ (kleine ontsnappingen) vertelt het verhaal van Pipe, een Zwitserse boerenknecht van mijn leeftijd, die zijn hele leven op de boerderij in het dal heeft doorgebracht. Hij leest wel de krant en weet dus wel dat er buiten zijn dal nog een andere wereld bestaat, maar hij is er nooit geweest. In de krant leest hij een advertentie over brommers en hij bestelt zo’n ding, een soort Mobilettte. Er volgen wat hilarische scènes waarin hij moet leren rijden, maar uiteindelijk lukt het en gaat hij op weg. Hij rijdt de berg op en bovenaan stopt hij. Zijn ogen puilen uit zijn kassen en zijn mond valt open van verbazing: ‘Wat is de wereld groot’ en vooral ook ‘Wat is ie mooi’ . Een prachtige en ontroerende scène. Bovenop de Buchener Höhe voelde ik me een beetje als Pipe, het uitzicht is zo mooi en weids dat ik er stil van word en me een beetje klein voel.

De afdaling is nog steiler dan de beklimming en we zijn dan ook in een mum van tijd beneden.We fietsen door naar Stans en proberen een slaapplek te krijgen in het prachtige Cisterciënzer klooster, maar helaas, niet gelukt. Gelukkig is het restaurant in het kloostercomplex wel open en kunnen we een hapje eten. Bij het teruglopen naar de camping lopen we nog even langs de basiliek en krijgen we van de beheerder van het kloostercomplex elk twee verschillende stempels in ons pelgrimspaspoort. We genieten nog even van het uizicht over het dal en de bergen aan de overkant en zoeken dan de slaapzak op. De andere morgen is alles weer nat en ik span een lange waslijn op een plek in de zon, naast een caravan. We hebben al onze spullen daarheen gesleept en zitten te ontbijten als we een ouder echtpaar zich gereed zien maken om te vertrekken. Het lukt ze maar niet om de caravan recht achter de auto te krijgen. Na een half uurtje kan ik het getob niet meer aanzien en ik bied een helpend handje. Het lukt gelukkig snel en uit pure opluchting (ik denk tenminste dat dat het is) begint de vrouw tegen mij te ratelen. In no time weet ik dat ze een echte Italiëliefhebber en -kenner is, dat ze Nederland eigenlijk maar niks vindt, dat ze haar leven alleen maar leuk vindt als ze minstens één keer per jaar naar Italië gaat, dat haar moeder inmiddels op een goede plek in een zorginstelling zit, dat zij zelf een moeilijke periode achter de rug heeft en nu eindelijk weer eens aan zichzelf wil denken. En, dat er in Italië bij de zoutmeren veel flamingo’s zijn. Ik ben in deze opsomming ongetwijfeld nog wel wat vergeten, maar het ging ook allemaal zo snel. We zwaaien vriendelijk  naar ze als ze camping afrijden, op weg naar ....Italie.

Kort samengevat

in 2 à 3 minuten

loopt de buurvrouw leeg.

De volgende etappe voert ons naar Pfunds, zo’n 80 km verderop en dichtbij de Zwitserse grens. Volgens het routeboekje valt het allemaal wel mee vandaag met klimmen, al staat er wel een paar keer ‘op en af met af en toe wat steile stukken’. Dat hadden ze wel met dikke letters mogen drukken, want het gaat een groot deel van de dag op en af, met inderdaad nogal wat venijnige kuitenbijters. Maar het is wel een prachtige tocht, voor een groot deel langs de rivier de Inn, prachtige vergezichten, wild stromend water, rotspartijen, we kijken onze ogen uit. Om drie uur steekt de wind op (tegen!) en koelt het snel af. Als we om half zes bij de camping in Pfunds zijn, is er wel meertje om te zwemmen, maar er is niet voor niets geen zwemmer te bekennen. Veel te koud!

wordt vervolgd

PS ik heb de film Les petites fugues al een paar keer gesprobeerd te krijgen, maar dat is helaas nooit gelukt. Als iemand hem toevallig heeft of weet waar ik ‘m kan kopen, dan houd ik me aanbevolen.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

5 Reacties

  1. Bea Schuls:
    31 augustus 2019
    Liefste dat was aardig klimmen. Maar dat werd wel beloond met een schitterend uitzicht. Wat schrijf je dat weer mooi beeldend neer. Mooi vergelijk met de film les petites fugues.
    Morgen nog meer klimmen. Maar gaat je lukken.
    Je lief
  2. Kees&Mees:
    31 augustus 2019
    Wat herkenbaar. Ik beleef de tocht opnieuw. Zie ook dezelfde plekken terug. Super. Een mooie klim staat je nog te wachten en dan alleen maar naar beneden Italië in. Het is wel altijd nat in de Alpen.
  3. Barbara Seelt - den Boer:
    1 september 2019
    Ha pap!
    Wat een mooi verhaal en oh wat stoer toch het fietsen en kamperen (en alle natte spullen;)
    Het klinkt als een prachtige tocht!
    Ga kijken of ik de film kan vinden.
    Heel veel liefs en geniet! Xxxx
  4. Anouk:
    1 september 2019
    opa wat stoer van je! dat uitzicht ziet er echt heel mooi uit.
    veel plezier! xx anouk
  5. P.A. van der Wulp:
    2 september 2019
    Henk als ik je verslagen lees, moet ik elke keer aan de fietstochten die ik als 17/18 jarige door Duitsland naar het Zwarte Woud onder andere maakte. Het zijn altijd enerverende fietstochten die je niet zal vergeten. Ik vind het prachtig dat je dat doet. Wat zou ik dat ook nog graag willen doen. Mijn complimenten.