Rome 4

Van Pfunds in Oostenrijk naar Coldrano in Italië is de laatste Alpenetappe, maar bepaald niet de minste. Het gaat vanuit Pfunds geleidelijk aan omhoog naar Martina in Zwitserland en vervolgens daarvandaan richting Nauders in Oostenrijk. Met een klim van 7 procent over zes kilometer en met 10 haarspeldbochten. Die zijn genummerd, dus het is gewoon aftellen. Zo’n  lange klim kun je vergelijken met het eten van een zak pelpinda’s: heel-lang-zaam-pel-je-noot-je-voor-noot-je-en-kauw-je-zorg-vul-dig-op-elk-noot-je. Als je maar gewoon dooreet, dan komt de zak wel leeg. Zo gaat het met klimmen ook, al krijg je daarvan geen moeie kaken maar wel moeie benen. Na een uur en een kwartier zijn we op Norbertshöhe en het uitzicht is weer overweldigend. We vieren het met koffie en strudel op de top. Dan pijlsnel omlaag naar Nauders en vandaaruit omhoog naar de Reschenpas. Ik wil niet opscheppen, maar ik had het zwaarder verwacht. Om één uur zijn we boven op 1515 meter en kijken we Italië in. Langs de Reschensee (met daarin de beroemde verzonken kerktoren) is het nog veel op en af, maar daarna gaat het vooral naar beneden. Wel eens matrixborden gezien om fietsers te waarschuwen dat ze te hard gaan? In dit stuk van Italië staan ze en ze flitsen regelmatig op met een droevige smiley als we te hard gaan; je mag maximaal 30 km/u. In Coldrano komen we bij een mooie kleine camping, met een kampwinkeltje, vriendelijke mensen, een mooi grasveldje, netjes en verzorgd. Zo kan het dus ook; veel beter dan het rommeltje bij Pfunds. Helaas wordt er regen verwacht en die komt er ook. ’s Nachts regent het aan één stuk door.

Als we de andere dag inpakken is het even droog, maar zodra we wegrijden gaat het opnieuw regenen. Regenpakken en -schoenen aan (vooral die van Johan zijn prachtig: fluoriserend geel) en maar gewoon vertrokken. Het blijft de hele dag regenen, ruim 80 km lang. Daardoor komt er weinig van bezoeken aan stadjes of dorpjes. Alleen in Meran houden we even stil voor een stempel en een kop koffie. Meran is een mooie stad, maar zelfs met regen erg vol met toeristen. We fietsen al snel door naast de Adige, langs eindeloze velden met appelbomen. Als ik alle velden van gisteren meetel, kom ik aan minstens 100 km appelteelt. Een soort Betuwe, maar dan veel groter. Lekkere appels trouwens, vers van de boom smaken ze het best en ze hangen voor het grijpen. Om 4 uur 's middags en 85 km verder zijn we in Aue/Ora. In deze streek schrijven ze de namen nog in het Duits en in het Italiaans, dat is verder naar beneden afgelopen. En dan ineens is daar de zon en stopt het met regenen. Snel alles gedroogd en de tentjes opgezet op een soort vluchtstrook aan de rand van de camping. 

Ik ben moe en ga vroeg naar bed, maar helaas word ik weer snel wakker. We hebben een luidruchtige buurvrouw die aan de hele camping kwijt moet dat ze een nieuwe knie heeft en wat daar allemaal bij komt kijken. Om kwart over elf vraag ik haar vriendelijk doch dringend of het een onsje minder kan, maar het duurt nog tot twaalf uur voordat ze eindelijk haar waffel houdt. Hèhè, eindelijk weer slapen. Helaas maar kort, want om half vier wordt het hele dorp opgeschrikt door het alarm (brand? lawine?). Het halve hotel en een groot deel van de camping staat in een mum van tijd op straat, de vrijwillige brandweer rukt uit en tot in de wijde omgeving hoor je sirenes. Daarna blijft het stil, kennelijk loos alarm, en ik zak weer in slaap. We staan toch om half zeven op want we hebben een lange etappe voor de boeg en willen graag een poosje in Trento rondkijken. We rijden om 8 uur weg en het is prachtig weer. Lekker fris en we zetten er flink de gang in. Tegen elven zijn we in Trento en dat is de moeite alleszins waard. Op de Piazzo Duomo drinken we koffie en we halen een stempel in de prachtige Dom. Aardige en  behulpzame mensen wijzen ons daarbij de weg. Uit pure dankbaarheid wonen we het middaggebed bij, een ritueel dat door de dienstdoende priester nogal plichtmatig wordt uitgevoerd helaas. We eten lekker bij een Italiaans restaurant met een mooie binnentuin en vervolgen onze weg richting Rivoreto. Nog altijd in het dal van de Adige, de fruitschuur van Noord-Italië, al zien we naast de appels ook steeds meer druivenranken verschijnen. We overnachten een stukje buiten de route bij agriturismo l’Alberge delle mele. Drie keer raden wat daar aan de bomen hangt.

(wordt vervolgd)