Rome 5

Vanuit Loppio rijden we de volgende morgen Zuid-Tirol uit en komen in de regio Veneto. Hier winnen de druiven het ruimschoots van de appels en de oogst is in volle gang. Ik vraag in mijn beste Italiaans aan een van de druivenplukkers hoe laat hij begonnen is en of het leuk werk is. Het is vooral zwaar werk, van ‘s morgens half zeven tot ‘s avonds zeven uur knippen ze de druiventrossen met een schaar van de struik en vangen de trossen op in een schaal op een steel. En die schalen legen ze vervolgens in manden of bakken. Het gaat bij het knippen ook regelmatig mis, getuige de grote rollen verband en pleisters die bij de boerin naast de koffieketel liggen. De oogst is voorzover wij kunnen zien veel kleinschaliger dan we in Zuid-Duitsland zagen. Daar waren grote groepen Roemenen (?) tegelijk op een druivenakker aan het werk, hier is het de boer zelf met een paar medewerkers. Niet alleen de druiven bepalen het veranderende landschap; langs de weg zien we prachtige oleanders in rood, roze of wit en olijfbomen en cipressen maken het beeld compleet. De fietspaden zijn uitstekend en het aantal onverharde kilometers is gelukkig maar klein. Wat wel opvalt is dat langs de rivier de Adige eigenlijk de hele infrastructuur is aangelegd. Spoorweg, autosnelweg, autoweg en fietspad bevinden zich allemaal in de buurt van de rivier. Klein nadeel (een beetje Nederlander heeft toch altijd wat te  zeuren) is dat je vrij regelmatig dichtbij spoor of autoweg fietst. Overigens is de Adige geen levendige rivier; het water stroomt heel hard naar beneden ( ruim 15 km per uur), de rivier kan niet worden bevaren door ondieptes en rotsen en er lijkt weinig leven in te zitten. Vissers zie je zelden en je ziet slechts af en toe een eend die probeert tegen de stroom in te zwemmen. Eenmaal in Verona weten we wel waar de camping ligt, maar het is met al die nauwe straatjes en het eenrichtingsverkeer nog wel een dingetje van ruim een half uur om er te komen. Maar dan sta je ook ergens hoor: prachtige terrassencamping tegen de oude stadsmuur aan, met uitzicht op Verona, schitterend! Snel gedoucht en omgekleed, want ‘s avonds gaan we naar de opera Carmen in de oud-Romeinse Arena. In lange broek en overhemd (er is een dresscode, je mag er met korte broek en teenslippers niet in). We zitten hoog op de granieten banken, bijna recht voor het immens grote podium. Het zit me opnieuw mee, want de dag daarvoor was mijn opblaasbaar hoofdkussentje kapot gegaan en bij de opera verkopen ze zitkussentjes, ook opblaasbare. Zo sla ik twee vliegen in één klap. De opera begint om kwart voor negen en is om kwart over twaalf afgelopen, een prachtig spektakel, solisten die zonder geluidsversterking hun partijen zingen en een orkest van minstens 80 musici. Geweldig. Na afloop nog een biertje in de stad en om half twee in bed.

Ik ben inmiddels gewend om vroeg wakker te worden en dat is na deze korte nacht niet anders. Om kwart voor acht bel ik eerst kleinzoon Olivier om hem te feliciteren met zijn twaalfde verjaardag en daarna gaan we bepakt en bezakt op de fiets de stad in voor een stempeltje in ons paspoort. Het worden er twee: één bij de bisschop zelf en één in de grote kathedraal. Daarna fiets ik nog een rondje rond de Arena met de webcam aan en vervolgens fietsen we snel de stad uit. We doen het vandaag rustig aan (55 km) en dat komt na die korte nacht wel goed uit. We fietsen door het vlakke land van de Povlakte en het is er warm. Onderweg passeren we een gedenkteken voor Marco Pantani, de beroemde Italiaanse wielerheld, die helaas een aantal jaren geleden is overleden. Pantani is niet onbesproken in de wielerwereld; hij stond niet alleen bekend om zijn fantastische overwinningen, maar ook om zijn dopinggebruik. Waarop Johan even fijntjes opmerkt dat hij ook de berg opfietst, maar dan zonder doping! Om drie uur zijn we bij een kleine agriturismo in Crosare en zetten onze tentjes op. Even lekker niksdoen, ook heerlijk. Als we aan het bier zijn komt een vrolijke Zwitserse bij ons aan tafel zitten en we wisselen onze ervaringen met het fietsen uit. Zij is onderweg vanuit Zwitserland op de racefiets naar de Adriatische kust en ze legt per dag tussen de 120 en 150 km af. Haar vriend fungeert als buddy: hij rijdt in een buscampertje naar de plaats van bestemming, doet de inkopen, kookt het eten en zorgt dat zijn vriendin zich volledig kan concentreren op het fietsen. Stoere meid hoor!

Als je denkt dat het op de Povlakte altijd heet is, kun je je behoorlijk vergissen. Vlak voordat de wekker gaat schrik ik wakker van een geweldige donderslag gevolgd door een felle regenbui. Als het een beetje minder wordt, pak ik mijn spullen bij elkaar en sleep de tent onder het afdak bij het toiletgebouw. Het regent en onweert vervolgens de hele ochtend en pas om kwart voor twaalf (ik heb dan inmiddels wel mijn boek uit) stappen we in regenpak op de fiets. Af en toe is het droog, maar helaas maar kort. Om vier uur begint het opnieuw weer te onweren en te regenen en we schuilen anderhalf uur bij een oude schuur. Uiteindelijk zijn we om zeven uur in een hostel in Ferrara. Wat een dag! Best veel gefietst, maar weinig gezien. Verstand op nul en doortrappen. Gelukkig smaakt het eten en de wijn bij de Italiaan in de stad heerlijk. Morgen hopelijk beter weer.

wordt vervolgd