Rome 9

Hoewel het hoogseizoen al een paar weken voorbij is, merk ik daar in Rome weinig van. Op het plein voor de St. Pieter staan al duizenden mensen in de rij om naar binnen te mogen. Daar ga ik niet aan beginnen, dan maar niet de St. Pieter in. We melden ons bij Opera Romana Pellegrinaggi, het pelgrimskantoor, voor een stempel en een oorkonde. Daar worden we allervriendelijkst ontvangen, maar maar we staan binnen vijf minuten al weer buiten, met stempel en oorkonde. Fijn hoor, maar in de snelheid heeft de dienstdoende geestelijke onze namen niet helemaal goed opgeschreven. Da's een beetje jammer. En hoewel we niet in de rij voor de St. Pieter gaan staan,  willen we wel graag een stempel en oorkonde van het Vaticaan zelf. We lopen om de mensenmassa heen naar de zijkant van het complex en via een politiepoortje en de Zwitserse garde in hun geel-rode uniformen komen we bij het hoofdkantoor van de bewaking. We leveren ons paspoort in en krijgen er een toegangspas voor terug. Daarmee melden we ons bij de sacristie (de kamer waar ze alle spullen voor de mis bewaren) en dan staan we ineens binnen de muren van het Vaticaan zelf. Dat kan de mensenmassa op het plein en in de St. Pieter ons niet nazeggen! Ik maak nog even snel een paar foto's maar één van de dienstdoende geestelijken wijst mij er vriendelijk doch dringend op dat dat niet is toegestaan. Trots leveren we na een half uurtje onze toegangspassen weer in, een stempel en een oorkonde van het Vaticaan zelf rijker. We lopen nog wat rond in de stad en via het Pantheon gaan we met bus en metro terug naar de camping. 's Avonds leveren we onze fietsen in (die worden door een transportbedrijf teruggebracht naar Nederland, inclusief bagage) en eten we voor het laatst bij de tentjes. De andere dag gaan we met wat handbagage opnieuw Rome in; voor de laatste twee nachten hebben we een hotel vlakbij station Termini. 's Middags gaan we nog even naar de Friezenkerk, een kerkje vlakbij de St. Pieter, beheerd door Nederlanders. Het is een echt pelgrimskerkje, en ook al moeten we er even op wachten, de ontvangst is hartelijk en we hebben er een leuk gesprek met een wat warrige, maar open en spontane landgenoot. Wat ik van het gesprek meeneem is dat geloven een kwestie van gevoel is en niet van je verstand. En daar moet ik dan weer even over nadenken. De dag daarna gaan we elk nog even Rome in, maar ik merk dat ik het wel een beetje gezien heb. Rome is een prachtige stad, maar na weken van buitenleven, fietsen, stilte en schitterende vergezichten begint de drukte mij tegen te staan. We doen ons 's avonds nog een keer tegoed aan de Italiaanse keuken en de vino rosso en gaan op woensdagochtend met de trein naar de luchthaven. Met een uurtje vertraging staan we om half twee op Zestienhoven en word ik met open armen ontvangen door Bea! 

Een paar uur met de trein aan het begin en drie en een halve week fietsen wordt met het vliegtuig teruggebracht tot ruim twee uur. Lekker snel natuurlijk en ook leuk hoor, maar je ziet en beleeft een heel stuk minder. De reis zit erop en ik vind het heerlijk om weer thuis te zijn. Ik ga op mijn gemak de reisverhalen en alle reacties nog eens doorlezen. Natuurlijk heb ik lang niet alles opgeschreven wat ik, samen met vriend Johan, gezien en beleefd heb. Maar ik hoop dat uit de verhalen in ieder geval doorklinkt dat ik ontzettend veel van de reis heb genoten. Allen heel veel dank voor jullie support en de lieve, leuke en spontane reacties!