Rome 8

Een dagje niet fietsen en een goede nacht in mijn slaapzak hebben me goed gedaan. Ik kijk ernaar uit om de laatste 200 kilometer aan te pakken. We hebben daar drie dagen voor uitgetrokken, dus dat moet lukken mits er geen gekke dingen gebeuren. We zijn nog altijd in Umbrië, een prachtige streek die rust lijkt uit te stralen. In het noordelijk deel van Umbrië wordt al eeuwenlang tabak verbouwd en we rijden dan ook door grote uitgestrekte velden met donkergroene tabaksbladeren. Er wordt driftig geoogst en ook al gedroogd. We worden ingehaald door een tractor met daarachter een grote kar met gedroogde tabaksbladeren. Kennelijk komt het niet zo nauw want hij laat een spoor van mooie donkerbruine bladeren achter. Mijn vader was vroeger een verstokt sigarenroker (vooral de Ritmeester Ariston en bijbehorende sigarenbandjes herinner ik mij nog goed) en hij zou zoveel tabaksverspilling toch wel erg zonde hebben gevonden. Wij rapen er een op, maar dan alleen voor de foto. Verder naar het zuiden overheerst de druiven- en olijventeelt en op veel plaatsen zien we casa’s waar wijn en olijfolie te koop wordt aangeboden. De wegen zijn nog altijd slecht en ik moet mijn aandacht dan ook goed bij de weg houden. Daarmee fietsen we al met al wel wat langzamer dan voorheen, maar dat geeft niet, we hebben tijd genoeg. De route voert ons niet alleen door uitgestrekte landerijen, maar doet ook regelmatig kleine stadjes of dorpjes aan. In Bevagna, zo’ n typisch Italiaans ommuurd stadje, lijkt de tijd te hebben stilgestaan. In het centrum staan wat oude mannetjes en vrouwtjes te keuvelen en er dwaalt een enkele toerist rond. Op een bankje voor de bar op het pleintje drinken we koffie met natuurlijk een ‘dolce’. Buiten Bevagna begint het betere klimwerk weer, niet al te steil maar wel heel erg lang. Ik weet zo langzamerhand niet wat ik liever heb!? In Acquasparta gaan we eraf, een klein stadje met een prachtige oude kern en in één van die smalle  straatjes hebben  we een mooie kamer in een B&B, compleet met dakterras. Heerlijk. ‘s Avonds op het pleintje genieten we van een heerlijke schaal met antipasti en een goed glas wijn. Het leven is vurrukkuluk.

Vanuit Acquasparta rijden we de volgende morgen schuin naar beneden door de Apennijnen. Het gaat meteen bergop en dat blijft ongeveer de hele dag zo. Zelfs volgens Johan is dit een zware etappe. En hoewel we al heel veel verschillende landschappen en soorten gewassen hebben gezien, worden we verrast door een aantal prachtige velden met zonnebloemen. Nou eens niet verdroogd en verdord, maar volop in bloei. We staan een tijdje stil om er op het gemak van te genieten. Zo’n veld zonnebloemen straalt zoveel vrolijkheid uit dat ik de vermoeidheid op slag vergeet. In de loop van de dag valt het ons op dat we naast olijfbomen en druivenranken ook steeds meer hazelaars zien staan en hoe dichter we in het binnenland komen hoe uitgestrekter die velden worden. We zien ook hoe daar geoogst wordt. Boeren rijden met grote stofzuigers tussen de bomen door en zuigen alle hazelnoten van de grond. Ik heb nooit geweten dat ze die in Italië verbouwen! Rond vier uur zit onze etappe van vandaag erop en we overnachten in een hotelletje buiten Civita Castellana. Een nogal suffe bedoening, maar goed genoeg voor de nacht. Helaas is het restaurant in het weekend gesloten, maar de eigenaar biedt aan om ons even naar een goede pizzeria te brengen en ons ook weer op te halen. Dat gaat op zijn Italiaans: hij rijdt loeihard, één hand aan het stuur, de andere uit het raam, hij remt pas als hij echt geen andere keuze meer heeft en de claxon heeft ie ook niet voor niks. Maar we zijn er snel, het eten is prima en we kunnen wel een extra drankje, want we worden toch opgehaald!

Het ontbijt is typisch Italiaans: kopje koffie en een croissantje dat we zelf van de bar kunnen pakken. Daarna snel de tassen op de fiets en om kwart over acht beginnen we aan de laatste etappe met een afdaling van drie kilometer. Lekker om er weer even in te komen. We hebben beiden een beetje dubbel gevoel: fijn dat we straks in Rome zijn, maar ook jammer dat het er bijna op zit. De laatste etappe is niet al te lang, ruim 50 kilometer, maar makkelijk is anders. Onze kuiten worden nog even flink op de proef gesteld. Een kleine 25 km vóór Rome staat een boer op een kruispunt zijn zelfgekweekte producten te verkopen en als we eventjes aarzelen over de goede afslag, roep hij van verre ‘Olanda?’ En als wij luid ‘si, si’ terugroepen zwaait hij ons met twee armen in de lucht in de goede richting. Zijn pruimen en perziken smaken overigens prima. Om één uur rijden we bij het stadje Labaro het fietspad langs de Tiber op en volgen dat tot aan camping Flaminio Village. We zijn er, de kilometerteller staat op 1734. Morgen de stad in voor stempels en een oorkonde.

wordt vervolgd