Rome 1

Na mijn reis naar Santiago in 2017 begon het al vrij snel weer te kriebelen. Lange tochten op de fiets, waarbij je ‘s morgens niet weet waar je ‘s avonds zult zijn, werkt verslavend. Het idee om naar Rome te fietsen was dan ook al vrij snel geboren, maar 2018 kwam te vroeg en daarom kozen we voor 2019. Ik schrijf ‘we’ want ook deze keer fiets ik samen met vriend Johan. Omdat we beiden het eerste stuk van de route al kennen (ik heb dit samen met Bea gefietst in 2014, op weg naar de Bodensee) kiezen we ervoor om te starten in Mannheim en van daaruit de route (Reitsma’s route naar Rome, voor de kenners) op te pakken. Augustus /september komt het best uit in de agenda’s en we starten onze reis op 22 augustus. Uitgezwaaid door Bea stappen we om 10.15 uur in de trein die ons vanuit Rotterdam via Eindhoven, Venlo en Düsseldorf in Mannheim moet brengen. Tot Düsseldorf gaat het voorspoedig, maar dan treedt vertraging op. Uiteindelijk belanden we in de trein, samen met nogal wat andere fietsers. Halverwege de rit stapt een keurige conducteur binnen die met een plechtige stem aandacht vraagt:

Meine Damen und Herren,

Hauptziel von Deutsche Bahn ist:

Alle Reisenden erreichen Ihren Bestimmung

Leider wissen wir nicht genau wann und wie spät.

Wij kunnen er wel om lachen, want voor ons is het niet zo erg om een uurtje later aan te komen, maar onder de overstappers in Stuttgart ontstaat lichte paniek. In Mannheim fietsen we naar de camping aan het Rijnstrand, waar ze nog een knollenveldje vrij hebben. Helaas weet zelfs mijn hard opgeblazen matje daar ook geen raad mee en na een nachtje stuiteren stappen we vrijdagmorgen op de fiets richting de Neckar. Een tochtje vol afwisseling: langs grote industriecomplexen afgewisseld met idyllische paadjes door bos en veld. We varen over bij Neckarhausen en volgen het fietspad richting Heidelberg. Prachtige stad met een mooi centrum en een grote kerk: vanouds katholiek, sinds de reformatie ook gebruikt door protestanten ( er stond eeuwenlang een muur die de kerk in tweeën verdeelde) en sinds ruim een eeuw is het alleen een protestantse kerk. Waar je dan nog wel altijd kaarsjes kunt branden, dat dan nog wel. Heidelberg is in de kerkgeschiedenis beroemd geworden door de Heidelbergse Catechismus, waarin de bijbel wordt uitgelegd door twee geleerde mannen. In 52 hoofdstukken (zondagen) met vragen en antwoorden. Toen ik een jaar of zestien was riepen die antwoorden voor mij weer nieuwe vragen op; en veel van die vragen heb ik nog steeds. Na Heidelberg vervolgen we onze tocht langs de Neckar over lange stukken onverhard pad, geen pretje en de snelheid ligt nogal laag. Rond vijf uur zijn we in Mörtelstein op een camping aan de rivier. ‘s Avonds koelt het snel af en we gaan bijtijds in onze tentjes. Vandaag ben ik begonnen met fimen; ik film fragmenten van een paar minuten en die plak ik bij thuiskomst aan elkaar. Ik hoop dat ‘t wat wordt, met een webcam op de fiets filmen blijft een beetje een gok. 

Op vrijdag hebben we een lange etappe voor de boeg: 95 kilometer, maar al bij de eerste tien merk ik dat ik de gang er niet erg in krijg. Na anderhalf uur fietsen hebben we er pas 20 km op zitten. Voor mijn gevoel telt de kilometerteller veel te traag en ik word er mismoedig van. Gelukkig kan hij ook uit, dan hoef ik er ook niet meer op te kijken. Langs de weg zien we allerlei planten en bloemen die we niet kennen. We hebben overigens allebei niet erg opgelet bij biologie, maar ik heb een nieuwe app op mijn telefoon die uitkomst biedt.

‘Beemdooievaarsbek’

nooit van gehoord bij Bio

Plantnet.nl weet het wel.

Je maakt gewoon een foto van de bloem en de app zoekt het uit. Weg met al die dikke boeken om planten en bomen te determineren. 

Om één uur scoren we een fles druivensap in een kraampje langs de weg en na een stevige lunch trappen we nog 50 km weg. Ik niet echt van harte, maar we halen het wel. In Braunsbach eerst maar een heerlijke Weizen, verdiend!  We staan op een mooi grasveld tegenover een grote groep Koreanen: drie gezinnen met een zwerm kinderen die de hele avond blijven kwebbelen. Vooral de hoge stemmen van de dames springen eruit. Ze staan met drie tenten en een mooie partytent in groen met gouden strepen in het midden. Als we ‘s morgens wakker worden is de partytent afgesloten met een gordijn. Dat wordt na enige tijd in het midden omhooggebonden en het lijkt net of er een kleine pagode op de camping staat, met een eenvoudig altaar in het midden. Als je goed kijkt staat dat wel vol met vuile vaat en lege flessen, maar het blijft een fraai gezicht. We laten onze tenten drogen en gaan op weg naar Ellwangen, niet zo ver vandaag, maar wel een route met de eerste pittige klimmetjes. 9% over een kilometer is best zwaar, maar we komen er goed overheen. Fietsen in Duitsland blijft prachtig. Na de Neckar zijn we nu in het stroomgebied van de Köcher, overal dorpjes met kerkjes, steeds weer opnieuw sprookjesachtige plaatjes. We gaan niet in alle kerkjes, maar die ene van gisteren in Ersheim is me bijgebleven: meer dan 800 jaar oud met schitterende muurschilderingen en beelden. Maar ook met een plaquette met een prachtige tekst:

Kriege zerstören Länder und Erde

Kriege zerstören Heimat und Glück

Kriege bringen um Leib und Leden

Kriege bringen nichts zurück.

wordt vervolgd