Rome 2

Als we op zondagmiddag rond drie uur Ellwangen binnenrijden, zien we een imposante kerk met een klooster langs de weg. Dat blijkt een klooster voor oud-missionarissen en na een paar keer bellen doet een wat slaperige huiswacht open, die na een beetje zoeken in verschillende laatjes een mooi stempel vindt voor in ons pelgrimspaspoort. Dat hebben we al weer binnen. Als we de camping oprijden is het nog mooi weer en we zoeken een plekje waar we de andere ochtend in de zon staan. Er hangen al wat dreigende wolken in de lucht en we hebben de tentjes nog maar net opgezet of er breekt een geweldige bui los. Hagelstenen en regen, de sluizen gaan boven ons open en ze blijven bijna anderhalf uur openstaan. Daarna staat de camping ongeveer blank, maar de tenten hebben de bui overleefd. Alleen mijn kilometerteller, toch al niet erg geliefd, lijkt definitief verdronken; hij geeft geen kik meer. We eten in het dorp en op de terugweg hangt een prachtige dikke nevel over het land. De andere morgen is alles drijfnat, maar gelukkig breekt de zon snel door en we drogen onze spullen op het pad. Na Ellwangen komen we in het stroomgebied van de Jagst, met prachtige dorpjes en stadjes. Heel netjes allemaal, keurige tuinen met prachtige bloemen, een feest om te zien. We komen langs een idyllisch kerkje genoemd naar de heilige Sylvester (beschermheer van dieren) en een trotse vrouw weet ons te vertellen dat aan het eind van het jaar wel 1250 paarden drie rondjes rond de kerk komen lopen om het jubileum te vieren. Ik vraag me af waarom geen zeven rondjes (!?!) en ook waar ze die paarden allemaal gaan laten in die nauwe straatjes. We fietsen door naar Dillingen aan de Donau en zijn bijtijds op de camping; er zijn nog voldoende plaatsen beschikbaar. We zien verschillende fietsers komen, waaronder een mevrouw met een aanhangertje achter haar fiets in de vorm van een langgerekte pompoen. Zo eentje waar ze in sprookjes prinsessen in vervoeren. De vrouw zelf is een soort kruising tussen het kruidenvrouwtje uit de sketch van Koot en Bie en de boze stiefmoeder uit Sneeuwwitje. Vol nieuwsgierigheid kijken we naar de pompoen en wat daar mogelijk uit zal komen. Dat valt tegen: geen zwarte kat, ook geen spiegel, maar een verfomfaaid tentje en wat aftandse kookspullen. Het is overigens opvallend dat als je mensen spreekt ze allemaal vol lof zijn over de ruimte en de vrijheid die ze bij het fietsen ervaren, maar als ze op de camping een plekje zoeken kruipen ze het liefst dicht bij elkaar. Vroeg in de middag (toen er nog ruimte zat was)  kwam een gezin met drie kinderen en een forse hoge tent. Nadat ze hun zaakjes hadden opgebouwd, gingen ze even de stad in. Bij terugkomst konden ze hun tent nog terugvinden omdat hij goed hoog was, want hij stond helemaal ingebouwd door kleine tentjes waardoor het gezinnetje  niet eens meer voor de eigen tent kon zitten. Vreemde gewoonte hoor! Ondanks de drukte met tentjes was het ‘s nachts wel lekker rustig en hebben we heerlijk geslapen. De volgende dag is de rit van Dillingen naar Augsburg niet erg lang, ongeveer 60 km. We willen namelijk ‘s middags de stad gaan bekijken. Fietsen gaat vlot en voordat we Augsburg ingaan heb ik nog even tijd om te zwemmen. Ik ben niet zo’n zwemwonder, maar  zwemmen in open water is heerlijk. Augsburg is een prachtige oude stad, al voor onze jaartelling gesticht door twee stiefzonen van keizer Augustus (vandaar de naam) en we reizen op de fiets langs een aantal hoogtepunten zoals de Dom (met stempeltje natuurlijk) met een paar prachtige altaarstukken van Hans Holbein de Oudere, het Mozarthuis waar de vader van de componist heeft gewoond, het huis van Bertold Brecht en ook langs de eerste wijk met sociale woningbouw, in de zestiende eeuw gebouwd door de Fuggers, steenrijke handelaren die o.a. de oorlogen van Karel V financierden. Het wijkje heet de Fuggerei en je mocht er wonen voor een rijnlandse gulden per jaar, ongeveer 88 cent, maar dan moest je wel drie keer per dag voor het zieleheil van de Fuggers bidden. Als je dat niet deed, moest je verhuizen. Woensdagochtend reizen we door in zuidelijke richting naar Utting am Ammersee. Onderweg begint mijn fiets vervelend te kraken en ik ga mij zorgen maken over wat er aan de hand kan zijn. Een spuitje olie mag niet baten en ik besluit om in de eerstvolgende stad in ieder geval nieuwe trappers aan te schaffen. Het kraken wordt steeds erger en ik vraag me af of.... en zo ja, wat dan. En dan ineens, in een onooglijk dorp, zit daar een fietsspeciaaalzaak. De eigenaar staat meteen voor me klaar, checkt de kritieke onderdelen van de fiets, zoals crankstel en ketting, monteert nieuwe trappers, draait alle boutjes, moertjes stevig vast, voert zelf een testritje uit en hij rijdt weer als een zonnetje.

Zorgwekkend gekraak

en daar is plots, een wonder,

de fietsspecialist.

Opgelucht vervolgen we onze weg naar Utting en het lijkt wel of de fiets harder rijdt dan de dagen daarvoor. Zelfs de kilometerteller doet het weer.

wordt vervolgd